Kleine verhaaltjes over een groots avontuur
Kijkend naar het schilderij vraagt hij zich af of hier ook een glasplaat voor zit. Voor omstanders hem tegen kunnen houden raakt zijn vinger de glasplaat met daarachter het schilderij. De man die er naast staat is helemaal gekleed in het zwart. Op zijn blouse staat rijksmuseum en onder zijn krullen verschijnt een zwart oortje. Meteen pakt de boos kijkende man een zendertje wat aan het oortje vast zit. Hij begint erin te praten, iets met code geel. Daarna draait hij zich om naar de man behorend bij de vliegensvlugge vinger. ‘Het is niet de bedoeling dat de kunstwerken worden aangeraakt meneer’ zegt hij op een rustigere manier dan zijn gezicht laat zien. De nieuwsgierige oudere man zet meteen zijn verdediging in. ‘Dat klopt, het spijt me ik wilde alleen weten of hier ook een glasplaat voor zit. Het lijkt me niet nodig om er mensen bij te halen.’ De meneer pakt nogmaals zijn oortje terwijl hij de oudere man blijft aankijken. ‘Wacht u even hier, mijn collega’s komen er zo aan.’ De oudere man gaat zitten op een bankje wat in de buurt staat. Daaromheen verzamelen de mensen met wie hij hier is, waaronder een medebewoner. Na een paar minuten gezamenlijk wachten komen er inderdaad collega’s aan. Een vrouwelijke collega komt vriendelijk op het gezelschap aflopen. Na een kort gesprekje met de schilderij-aanraker is het de mevrouw duidelijk dat meneer niets kwaads in de zin had. Het gezelschap is vrij om de dag voort te zetten in het museum, mits de oudere man voortaan met zijn ogen kijkt natuurlijk.
Na een bepaalde tijd heb je genoeg gezien, alleen niet alles. Je bent verzadigd met nieuwe indrukken, kunstwerken die je nog niet kende en veel meer informatie dan je aankunt. Op dat moment heb je het punt bereikt dat je naar huis wilt. Gelukkig hadden we dit moment allemaal tegelijk. We waren het allemaal eens dat we met de lift naar beneden gingen en dan richting de auto. Onderweg naar de lift vonden we een vrouw die in het museum sliep. Nadat meningen waren gewisseld over hoe raar dit wel niet was, besloten we om het te melden. De vrouw lag in een onprettige houding. De medewerker maakte haar wakker om na een paar minuten weer in slaap te vallen. De weg naar de lift werd voortgezet. Als mevrouw graag slaapt in een museum, wie zijn wij dan om haar daarin tegen te houden? De lift was al dichtbij toen we doorhadden dat de twee oudere heren ons niet gevolgd hadden. Een van de oudere mannen liep gelukkig niet zo snel binnen een paar stappen was hij ingehaald en gewezen in de goede richting. De andere meneer liep daarentegen zo snel dat we door het museum heen zijn naam moesten roepen. Hij draaide om en liep verbaasd naar ons toe. We waren weer compleet, gelukkig maar.
In een driedeursauto waren we gekomen, en daarin moesten we ook weer terug. Een van de oudere van het gezelschap moest wel achterin zitten. Op de heenweg was snel besloten wie dat werd, op de terugweg zaten we ook weer zo. Voorste stoel naar voren, linkerbeen erin, pas op uw hoofd! Nog ietsje bukken, iets draaien, rustig gaan zitten en het andere been in de auto. Zit u goed? Voorste stoel naar voren, heeft u genoeg ruimte? Via de andere kant gebeurde hetzelfde maar dan voor twee jongere studenten, dat ging natuurlijk iets soepeler. Iedereen zit, riemen vast en rijden maar. Op de heenweg nog hele verhalen over zijn eigen schilderijen en tekeningen, op de terugweg moe van het lopen en de vele verhalen vertellen. Op de heenweg had hij foto’s laten zien van de kunst die hij zelf maakten, op de terugweg was hij stil en dommelde af en toe weg. Slapend kwam hij Zwolle binnenrijden, hopelijk terugkijkend op een geweldige dag.
