Te vroeg gejuicht...
De periode tussen de echte winter en de echte lente is altijd een beetje saai. Regenachtig, koud en veel wind. Zo ook deze woensdag, waarop ik op Amersfoort Centraal sta. Het regent pijpestelen, en dat doet mij besluiten om de 500 meter van het station naar het centrum met de bus af te leggen. Blijkbaar ben ik niet de enige die dit idee heeft, want het is alles behalve rustig in de bus. Tussen alle toch wel lui te noemen mensen zit een oude vrouw; haar rollator parmantig naast haar in het gangpad. Bij aankomst bij de bushalte stroomt de bus leeg. Ook de oude vrouw wil graag bij deze bushalte uitstappen. Als één van de laatsten komt ze bij de deur aan. Ze vraagt aan verschillende mensen of ze haar willen helpen met uitstappen. Iedereen weigert.
Van een afstandje sta ik toe te kijken, en mijn gerontologisch aangelegd hart gaat wat sneller kloppen. Wat gebeurt hier? Waarom helpt niemand deze vrouw? Als ik tenslotte ook bij de deur aankom besluit ik haar te helpen. Terwijl ik haar, gelukkig lichte, rollator de bus uit til komt er een ietwat egoïstische gedachte bij me op. Ik ga dit fantastische gerontologische moment in de klas vertellen. Ik ga verslag uit brengen van wat hier gebeurt. Nadat haar rollator veilig op de stoep is beland, is het tijd om de vrouw zelf de bus uit te helpen. Met de meest ongemakkelijke arm die je kunt bedenken zorg ik ervoor dat ook de vrouw weer met beide benen op de grond staat. De vrouw geeft me een snel bedankje en vervolgt dan haar weg in de regen. Ik moet eerlijk zeggen, ik voel me goed op dat moment. Helaas duurt dit moment van behulpzaam voelen niet meer dan 5 seconden. Als ik mij omdraai om richting een verkeerslicht te lopen, valt mijn oog op een knop op de bus. Er staat het teken van een rolstoel op. Ineens wordt mij het een en ander duidelijk. Deze knop had me behoorlijk wat moeite kunnen besparen. Eén druk op de knop en de oude dame had als een prinses over een loopplank de bus uit kunnen lopen. Mijn triomfantelijke gevoel gaat langzaam maar zeker over in een gevoel van gefaald hebben en me dom voelen. Ik denk dat ik dit ‘fantastische’ gerontologische moment toch maar niet in de klas ga vertellen.
