Een kijkje backstage tijdens het symposium.
Je ziet een klasgenoot voorbij rennen terwijl jij eindelijk even rustig kan gaan zitten. Nog voor je een hap kan nemen van je broodje wordt je gevraagd om te helpen.
Het symposium Friendship and Ageing begon pas in het begin van de middag. Toch waren we als klas al vroeg bezig met het voorbereiden van de grote dag. ‘S ochtends vroeg zijn we bijeengekomen op de plek waar ‘s middags inspirerende gastsprekers hun verhaal deden.
Voor de dag zelf hadden we een planning gemaakt waarin precies beschreven stond wie wat, hoe laat en waar deed. Mocht je dus iemand kwijt zijn of willen opzoeken dan wist je precies waar iemand was, of hoorde te zijn.
Nadat de posters van de studenten allemaal recht hingen, de aanmeldbalie er helemaal klaar voor was en al het eten en drinken klaar stond, kwamen de eerste gasten binnen. De ruimte werd steeds meer gevuld met koffiedrinkende mensen die wachtten op het seintje dat het symposium echt ging beginnen. Van vrienden en familie tot stagebegeleiders en van docenten en ouderen tot professionals in het werkveld, bijna iedereen was aanwezig.
De dagvoorzitter en de eerste gastspreker vulden het programma voor de pauze. Terwijl de zaal muisstil was en je alleen de spreker hoorde praten waren we als klas druk bezig met het voorbereiden van de pauze. De aanmeldbalie werd opgeruimd, de koffie werd aangevuld en het assortiment qua eten en drinken werd verbreed. We waren klaar om de gasten beneden onder het auditorium te ontvangen.
De gasten namen wat te drinken met iets lekkers erbij en gingen de presentaties langs. Op deze manier kregen zij een indruk waar studenten Toegepaste Gerontologie zich nou eigenlijk mee bezig houden.
Zodra de pauze was afgelopen liep er een rij van gasten terug naar hun stoel. De tweede gastspreker, derdejaars studenten en een docent deden nu hun verhaal. Beneden bleef de opstelling voor de borrel redelijk hetzelfde, een groot deel van de klas had nu eindelijk even vrij. Stil liepen we naar de zaal toe waar alle gasten zich hadden verzameld. Via de achteringang slopen we naar binnen en namen we plaats achterin de zaal om daar mee te luisteren met het verhaal van de gastspreker. Achterin de zaal werd het steeds drukker, het einde van het symposium was nabij en we wisten dat we als klas op het podium werden geroepen.
Met z’n alle stonden we op het podium, in een rij naast elkaar. De gastsprekers, dagvoorzitter, studenten en docenten werden bedankt en het symposium werd afgesloten. We hebben met allemaal twintig weken naar deze dag toegewerkt en nu staan we hier op het podium en is de dag bijna voorbij.
De samenwerkingen verliepen niet altijd soepel en ook al ging de weg ernaar toe met ups en downs, we hebben het wel gedaan. Persoonlijk denk ik dat we trots mogen zijn op het eindresultaat!
